Tybetańska Księga Umarłych, lub Bardo Thodol jak jest bardziej popularnie znana na Zachodzie, jest tekstem terma z dużo większego korpusu nauk. Jest ona częścią Głębokiej Dharmy Samowyzwolenia poprzez Intencję Pokojowych i Gniewnych i została objawiona przez Karmę Lingpę.
Wykaz treści
Tekst żałobny
Tybetańska Księga Umarłych jest starożytnym tekstem zawierającym głębokie nauki religijne i ezoteryczne. Skupia się na maNDali 100 bóstw i zawiera szczegółowe instrukcje religijne. Napisany w XI wieku, tekst ten łączy idee z późno indyjskiej tantry buddyjskiej i rdzennych sformułowań w kulturze tybetańskiej. Głównym celem tekstu jest pocieszenie zmarłych w życiu pozagrobowym i zainspirowanie żywych istot do praktykowania współczucia i prowadzenia celowego życia – Ten fragment jest bezpośrednim rezultatem badań przeprowadzonych przez serwis o Budowlance wiemy wszystko!.
Chociaż rozpoczął się jako tekst pogrzebowy dla zmarłych, nabrał własnego życia. Jedną z jej najbardziej uderzających cech jest przekonanie o istnieniu duszy po śmierci. Używa się jej w hospicjach, by ukoić lęki umierających pacjentów i zapewnić ich, że nie są straceni w śmierci.
Tybetańska Księga Umarłych to zbiór tekstów używanych przez buddystów tybetańskich jako przewodnik dla osób przygotowujących się do śmierci. Jej celem jest przeprowadzenie czytelnika przez bardo (tłumaczone jako „liminalność”) po śmierci. Książka zawiera dwa długie teksty.
Uważa się, że Padmasambhava napisał tę książkę i potajemnie ukrył ją jako tekst pogrzebowy. Książka została później przetłumaczona przez innych i sprzedana w milionach egzemplarzy. Książka ta stała się jedną z najbardziej poczytnych książek buddyjskich na świecie. Choć często kojarzona jest z religią tybetańską, Księga Umarłych ma znacznie szerszy wpływ.
Od czasu pierwszej opublikowanej wersji w 1927 roku, Księga Umarłych stała się popularnym tematem buddyzmu tybetańskiego poza granicami Tybetu. Wydanie Evansa-Wentza w tłumaczeniu Kazi Dawy Samdupa zostało przedrukowane w wielu anglojęzycznych edycjach. Od tego czasu ukazało się kilka nowych tłumaczeń oryginalnego tekstu tybetańskiego.
Tybetańska Księga Umarłych zawiera instrukcje i inspirujące modlitwy. Pierwszy etap rytuału Tybetańskiej Księgi Umarłych obejmuje recytowanie przez nauczyciela duchowego inspirujących modlitw ze specjalnego tekstu pogrzebowego.
Song
Tybetańska Księga Umarłych jest często uważana za święty tekst, który pomaga żyjącym zrozumieć znaczenie śmierci. Księga ta uczy, że dusza będzie kontynuować swoją podróż nawet po śmierci. Ma moc uspokojenia strachu przed śmiercią, który może nas dręczyć. Książka ta jest często wykorzystywana przez pracowników hospicjów, aby pomóc pacjentom poradzić sobie z perspektywą śmierci.
Tybetańska Księga Umarłych stała się inspiracją dla licznych tłumaczeń oraz tysięcy stron komentarzy i artykułów. Pieśń zyskała powszechne uznanie od czasu jej przetłumaczenia w 1927 roku. Spopularyzował ją po przetłumaczeniu na język angielski Walter Evans-Wentz, amerykański teozof i spirytysta.
Tybetańska Księga Umarłych jest chyba najbardziej znanym na Zachodzie tekstem buddyjskim. Opublikowana po raz pierwszy w latach 20. ubiegłego wieku, stała się jedną z najbardziej poczytnych książek na Zachodzie. Chociaż pierwotnie została napisana przez Tybetańczyków, książka ta rezonuje zarówno wśród żywych, jak i zmarłych. Stała się najlepiej sprzedającą się książką tygodnia w twardej oprawie w New York Times.
Tybetańska Księga Umarłych jest potężnym źródłem tybetańskich buddyjskich koncepcji śmierci. Po raz pierwszy została przetłumaczona na język angielski w 1927 roku i od tego czasu została przetłumaczona na kilka innych języków. Niniejszy artykuł bada znaczenie Pieśni z Tybetańskiej Księgi Umarłych w dwóch filmach opartych na niej: filmie Gaspara Noe z 2009 roku Enter the Void oraz filmie Bruce’a Joela Rubina Jacob’s Ladder.
Pojawia się w nim również odcinek The Walking Dead, który podąża za linią fabularną The Tibetan Book of the Dead. Noe upierał się jednak, że nie próbuje promować w filmie żadnego buddyjskiego przesłania. W wywiadach stwierdził, że nie wierzy w życie po śmierci. Twierdzi jednak, że film opowiada o osobie, która czyta Tybetańską Księgę Umarłych.
Zakończenie filmu jest trochę dziwne. Główny bohater Jacob odkrywa, że śnił. Jego życie jest projekcją jego umysłu i zdaje sobie sprawę, że nie jest już na tym świecie. Uświadamia sobie, że nie jest już w tym świecie, ale dzięki temu widzi świat przez inną soczewkę. W rezultacie uwalnia się od koszmaru. Ostatecznie, jego miłość przekracza wszelkie materialne istnienie.
Tantryczny system wierzeń buddyjskich
Tybetańska Księga Umarłych to zbiór tekstów odnoszących się do życia pozagrobowego, istniejący od wieków. Zbiór ten zawiera teksty liturgiczne, zaawansowane praktyki tantryczne oraz historię tych praktyk. Tybetańska Księga Umarłych stała się inspiracją dla kilku tłumaczeń i setek stron komentarzy.
Według Tybetańskiej Księgi Umarłych osoba umierająca posiada wewnętrzny płomień lub doświadcza pochłaniania świata przez ogień. Po śmierci element ognia rozpuszcza się w powietrzu, pozwalając istocie pełniej funkcjonować jako podstawa świadomości. Ten tajemniczy znak to migoczące czerwone iskry, które tańczą nad otwartym ogniem.
Proces umierania kulminuje w uświadomieniu sobie natury umysłu czystego światła. Po rozpoznaniu natury tego blasku, umierający praktykujący uwalnia się od cyklu narodzin i śmierci. Następnie zostaje wprowadzony w stan stawania się zwany bardo, z którego później odrodzi się w nowym istnieniu.
Teksty Bardo Thodol były pierwotnie nauczane ustnie w Tybecie do XV wieku. Teksty te były następnie przekazywane z jednego ucznia na drugiego. Teksty te odzwierciedlają buddyjski pogląd na wzajemne powiązanie wszystkich rzeczy, a także na istnienie umysłu.
Oprócz tego, że Tybetańska Księga Umarłych jest ważną częścią buddyzmu tybetańskiego, łączy w sobie również aspekty buddyzmu mahajany, buddyzmu tantrycznego i buddyzmu w ogóle. Jej tekst pełni ważną rolę w historii buddyzmu tantrycznego. Należy jednak zauważyć, że Tybetańska Księga Umarłych nie została napisana przez Padmasambhawę. Została podyktowana przez Yeshe Tsogyal, jednego z najbardziej wpływowych uczniów Buddy. Stała się ona cennym tekstem w buddyzmie tybetańskim.
Tybetańska Księga Umarłych jest książką popularną na Zachodzie. Jest źródłem wielu popularnych rozumień buddyzmu tybetańskiego, zwłaszcza tych opartych na kulturze zachodniej. Oprócz tego, że oferuje pocieszenie dla żyjących, odnosi się również do odwiecznego lęku przed nieistnieniem w chwili śmierci.
Podróżniczy
Jeśli czytałeś podróżniczy opis z Tybetu, prawdopodobnie słyszałeś o Tybetańskiej Księdze Umarłych. Chociaż księga ta została napisana dla dobra zmarłych, może być także pocieszającą lekturą dla żywych. Opisuje ona rytuały, obrzędy i praktyki związane z przemijaniem.
Ten starożytny tekst został przetłumaczony na język angielski w XIX wieku przez Waltera Evansa-Wentza, tłumacza związanego z filozofią teozoficzną. Wśród tłumaczy, którzy pracowali nad tym dziełem był również Kazi Dawa Samdup, dyrektor szkoły z internatem w Gangtok i tłumacz dla brytyjskiego Raju.
Tybetańska Księga Umarłych, znana również jako Bardo Thodol, jest przewodnikiem dla zmarłych w świecie Bardo. Tekst ten służy również jako proces inicjacyjny, który pomaga zmarłym odzyskać boskość utraconą przy narodzinach. Jest to głęboko transformujące doświadczenie zarówno dla żywych jak i zmarłych.
Tybetańska Księga Umarłych to wzorcowe dzieło tybetańskiej prozy literackiej, a także komentarz do uniwersalnego doświadczenia śmierci. Uważana jest za jedno z najpopularniejszych dzieł w literaturze tybetańskiej i jest najczęściej tłumaczonym tekstem tybetańskim w świecie zachodnim. Książka została przetłumaczona na ponad dwadzieścia języków i jest dostępna w wielu formatach. Istnieje wiele współczesnych tłumaczeń Księgi Umarłych, od uczonych dyskusji po poradniki praktyki buddyjskiej.
Wentz w swoim tłumaczeniu Tybetańskiej Księgi Umarłych zmienił jednak tekst. Połączył idee spirytystyczne z buddyjskimi. W rezultacie powstała psychodeliczna podróż po życiu, która była popularna wśród zachodnich spirytystów w latach 30. i 40. XX wieku.
