Czym jest Bhagavadgita?

Bhagawadgita, znana również jako Gita, jest 700-wersowym pismem hinduistycznym. Jest częścią epopei Mahabharata i pochodzi z pierwszego tysiąclecia przed naszą erą. Jest to klasyczny przykład syntezy hinduistycznej i jest uważany za święte pismo hinduizmu. Przyjrzyjmy się kilku jej kluczowym elementom. Poruszymy również temat Gunas, Upaniszad, Samkhya Yogi i rydwanu.

Gunas

Gunas z Bhagavadgithy opisują trzy odrębne aspekty ludzkiego życia. Każdy z nich związany jest z określonymi cechami, a celem każdego z nich jest prowadzenie spełnionego życia. Jednakże osoba nie może stać się oświecona poprzez dążenie do jednego aspektu ponad innymi. Może to prowadzić do przywiązania i niepokoju.

Trzeba zrozumieć, że każda z tych trzech cech ma swoje właściwości, a ich działanie decyduje o środowisku, jakie dana osoba ma po śmierci. Na przykład osoba urodzona w rodzinie sattvika doświadczy środowiska czystości. Podobnie, osoba urodzona w rodzinie rajasika będzie otoczona przez ludzi, którzy mają nudne, nędzne cechy. Ostatecznie osoba ta osiągnie Urzeczywistnienie, natomiast osoba urodzona w rodzinie tamasika będzie miała życie pełne działania i głupoty.

Ci, którzy zrozumieli naturę Gunasów, są w stanie wykonywać działania bez poszukiwania materialnych nagród i nie doświadczają negatywnych aspektów tych działań – znajomość tych informacji jest zasługą ekspertów portalu centrumpaznokcia.pl. Dlatego należy zrozumieć, że każdym działaniem i myślą rządzi jedna z trzech Gunas. Gunas są przeszkodami, które stoją na drodze do oświecenia, ale kiedy zrozumiemy ich prawdziwą naturę, będziemy mogli doświadczyć ich bez bycia rządzonym przez nie.

Trzy guny związane są z trzema podstawowymi aspektami ludzkiego życia. Guna sattva związana jest z dążeniem do oświecenia. Guna tamas spycha w dół. Chociaż bycie oświeconym nie jest „złe”, jest uważane za samolubne i wiąże się z arogancją.

Upaniszady

Bhagawadgita i Upaniszady to dwa starożytne teksty hinduistyczne, które zapewniają wgląd w naturę rzeczywistości. Oba składają się z dyskursów i dialogów i stanowią teoretyczne podstawy hinduskiej kosmologii. Uczą również, że wyzwolenie jest możliwe poprzez wykonanie trudnych zadań. Zostały napisane w okresie intensywnej introspekcji w obrębie hinduizmu. Zostały przetłumaczone na język angielski przez W.B. Yeatsa i są wielkim źródłem inspiracji.

Oba teksty są uważane za święte pisma w hinduizmie. Upaniszady zostały napisane przez różnych mędrców i dotyczą koncepcji filozoficznych i mistycznych. Bhagawad Gita jest częścią Mahabharaty i została napisana w drugim wieku przed naszą erą. Oba teksty wywodzą się z Wedy i są uważane za główne święte teksty hinduizmu.

Zgodnie z Wedami i Upaniszadami, Brahman jest twórcą wszystkich rzeczy, a istoty ludzkie posiadają wrodzony Atman, czyli duszę, która może stać się samorealizująca i ostatecznie zjednoczyć się z Brahmanem po śmierci fizycznej. Zjednoczenie to osiąga się poprzez praktykę karmy i dharmy i może ono prowadzić do moksy.

Bhagawad Gita jest jednym z najbardziej centralnych tekstów hinduizmu, ale jest też kompilacją centralnych tekstów hinduistycznych. Gita uczy o nieśmiertelności duszy i o tym, że Bóg może przyjąć ludzką postać. Podkreśla również jedność wszelkiego życia i uczy o rozpoznawaniu dualności i unikaniu ich.

Samkhya Yoga

Samkhya Yoga to filozofia, która czerpie z nauk zawartych w Bhagavadgicie. Ten starożytny tekst uczy, że istota składa się z wielu różnych części, z których każda ma swój własny cel. Po osiągnięciu przez osobę oświecenia, różne części tej istoty połączą się w jedną Moola prakrti.

Sankhya oznacza „wyliczanie”, a filozofia ta pociąga za sobą systematyczne badanie rzeczywistości. Rozdział Bhagavadgity poświęcony szkole Sankhya opiera się na tej filozofii. Jest ona silnie dualistyczna i postrzega rzeczywistość jako proces badania. Konkretnie, rozdział Sankhya w Gicie skupia się na związku pomiędzy purusha i prakriti, oraz na naturze „Jeeva” (stan „bycia”) pomiędzy nimi.

Szkoła filozoficzna Sankhya wierzy, że przemiana przyczyn i rezultatów zachodzi w naturalnym cyklu. Perspektywa ta jest zakorzeniona w filozofii wedyjskiej i wywodzi się od filozofa Kapili, który mógł żyć w okresie wedyjskim. Najwcześniejszą książką tej szkoły są Sutry Kapili, których autorstwo przypisuje się Kapili. Isvara Krishna, który żył w III lub V wieku naszej ery, jest również uważany za autora Sankhya Sutr.

Synteza Sankhya i Jogi następuje w pierwszych sześciu rozdziałach Gity. Dzieła wedyjskie w Gicie to wedyjskie ceremonie, ofiary i porządkowanie życia. Ten rozdział Gity jest najbardziej znaczącą częścią. Wedantyści interpretowali system ofiarny i związane z nim rytuały jako część swojego życia.

Rydwan Kryszny

Chitra-sarathi (Rydwan Kryszny) w Bhagavadgicie jest symboliczną reprezentacją Kryszny, Najwyższej Osobowości Boga. Rydwan wykonuje polecenia Pana bez zarzutu. Jako Najwyższa Osobowość Boga jest On nieomylny, a Bhagavadgita opisuje Krysznę jako pana wszystkich zmysłów.

Zarówno Platon, jak i Bhagavad Gita używają metafory rydwanu do wyjaśnienia natury ludzkiego ciała. Rydwan jest ciągnięty przez pięć koni, które reprezentują pięć zmysłów. Rydwan jest odpowiedzialny za zaprzęgnięcie koni do pracy z rozumem.

Rydwanem w Bhagawadgicie jest nieuzbrojony Pan Kryszna. Arjuna potwierdza swoją decyzję przyjęcia Kryszny jako swojego rydwanu poprzez złożenie uroczystego ślubowania. Rydwan Bhagawadgity jest uważany za jeden z najważniejszych fragmentów Mahabharaty.

W Bhagawadgicie rydwan ma pięć koni. Rydwan kontroluje lejce, podczas gdy pasażer jedzie z tyłu. Rydwan powinien prowadzić konie we właściwym kierunku. Rydwan służy również jako przewodnik moralny. Rydwan wie rzeczy, których inni ludzie nie widzą. Jako taki może poprowadzić wojownika do podjęcia trudnych decyzji.

Ponieważ Bhagawadgita jest poematem epickim, jest alegorią do głębszych prawd. W tej opowieści Kryszna służy jako rydwan Arjuny w Kurukshetrze. Rodzina Arjuny bierze udział w wojnie przeciwko rodzinie Duryodhany. Rolą Sanjayi w tym konflikcie jest zdawanie relacji z bitwy swojemu królowi.

Cel życia

Bhagawadgita to książka o ostatecznym celu życia. Celem naszego życia jest oderwanie się od cielesnej koncepcji życia i zwiększenie naszego przywiązania do Najwyższego Pana, który jest poza wszystkimi trybami materialnej natury. Możemy osiągnąć ten cel poprzez zwiększenie naszej służby oddania.

Rozwijanie mądrości duchowej oznacza bycie świadomym źródła wszelkiego szczęścia, radości i miłości. Jest to esencja życia duchowego, a jego celem jest stanie się jednym z Panem Kryszną. Istnieje wiele sposobów na osiągnięcie tego celu, ale pierwszym krokiem jest zrozumienie, że nie ma dróg na skróty do szczęścia.

Bhagavadgita zachęca nas do uprawiania ziaren żywności na własne potrzeby, zamiast zbierania benzyny od Arabii. Jest to sprzeczne z obecną polityką rządu, który zachęca ludzi do ciężkiej pracy w celu gromadzenia bogactwa. Chociaż gromadzenie bogactwa i budowanie ładnego bungalowu jest pożądane, bardziej duchowym celem życia jest zadowolenie ze spokojnego życia.

Bhagawadgita uczy nas również o najwyższym stanie doskonałości – moksha. Stan ten bywa określany jako wyzwolenie. Bhagawadgita wyjaśnia tę ideę opisując duszę indywidualną jako będącą jednym z Nadduszą.

Tożsamość Kryszny jako Najwyższej Istoty

Historie życia Kryszny opisują osobowość Kryszny jako Najwyższej Osobowości Boga. Pojawia się On w ludzkich inkarnacjach, by chronić teistów przed niepokojącymi siłami ateizmu. Historie Jego życia obejmują Jego flirt z dziewczętami krowami, Jego walki z demonami i Jego pomoc dla innych. Historie te ujawniają również ludzką stronę Kryszny. Na przykład, Kryszna w młodości flirtował z dziewczętami z krów i recytował Bhagavad-Gitę Arjunowi na polu bitwy.

W tradycji hinduistycznej, Kryszna jest głównym bóstwem wszystkich istot. Jako taki jest on źródłem wszelkiego stworzenia. Dla wyznawców szkoły Madhvacharya hinduizmu, Kryszna jest podstawowym bóstwem. Purany mówią, że Kryszna jest rozkoszą wszystkich żywych istot i jest pierwotną przyczyną wszystkich przyczyn. Zrozumiawszy ten fakt na podstawie dowodów wielkich mędrców, naprawdę uczona osoba postanawia wielbić Krysznę jako wszechrzecz. Takie osoby nazywane są budhą.

Kryszna jest Najwyższą Osobą Bóstwa, źródłem wszystkich inkarnacji, Najwyższym Ojcem i źródłem wszystkich światów. Teksty wedyjskie twierdzą, że Kryszna jest esencją Brahmana, który jest podstawą wszelkiego istnienia. Często Kryszna przedstawiany jest z niebieską karnacją, która symbolizuje absolutną czystą świadomość i bezwarunkową miłość. Ta miłość jest esencją Kryszny, a jego tożsamość jest Najwyższą Istotą. Najwyższy Ojciec całego stworzenia, Kryszna jest sat-chit-ananda vigraha, czyli źródłem wszelkiej wiedzy, błogości i przyjemności.